به حکم مردم، احکام اعدام متوقف و ملغا باید گردد

اعدام قتل عمد حکومتی است. اعدام به مسلخ بردن عشق و مبارزه است، به مسلخ بردن تن‌های نازنین شورشی است که عدالت و آزادی می‌خواهند، به مسلخ بردن فریاد اعتراض و حق زندگی و سرکوب هرگونه اعتراض برای حق زندگی است. حکم اعدام فقط پایان دادن به یک زندگی نیست، بلکه تحمیل خفقان، ستم، فقر و گرسنگی است. تشدید و تحکیم خشونت سازمان‌یافته‌ای است که برای بقای قدرت ستمگران، ساختار مبتنی بر غارت نیروی‌کار، نابودی محیط‌زیست و تشدید همه‌ی تبعیض‌های طبقاتی، جنسیتی ضروری است. مخالفت با اعدام یعنی مخالفت با روش حذف انسان‌ها، مخالفت با اراده‌ی ستمگری حاکم، مخالفت با نبود آزادی و عدالت.

صدای رفقای دربندمان در زندان اوین و سایر زندان‌های ایران را به گوش جان شنیدیم. مبارزانی که در بند نیز فریاد اعتراض خود را بر دهان سیستم جنایتکار کوبیدند و جسورانه بر حق‌خواهی خود ایستادند. ما نیز در زندان بزرگ ایران، همراه و هم‌صدا با آنان فریاد می‌زنیم:

 اعدام قتل عمد حکومتی را متوقف و ملغا کنید. از همان ابتدا، ماشین کشتارتان را بی‌رحمانه به جان مردم انداختید و به اشکال و با بهانه‌های مختلف فضای مرگ را بر کشور حاکم کردید. نگاهی به آمار اعدام‌های اخیر، در فضای سیرکِ انتخاباتیِ مسخره و دروغین‌تان، خود گواهی است بر مرگی که ارمغان آورده‌اید.

شرم بر شما که سیستم سودجوی تا ریشه دزد و فاسد خود را بر فراز طناب‌های دار و جوخه‌های اعدام برپا کرده‌ و با اعدام وکشتار زنده نگه داشته‌اید. با استناد به احکامِ ارتجاعی و قرون‌وسطایی دین و اتهام‌های واهی «بغی» و «فساد فی‌الارض»، هزاران نفر از جوانان را کشتید، به دختران باکره قبل از اعدام تجاوز کردید و آخرین قلم از زنجیر جنایت‌هایتان: حکم اعدام به خاطر اعتراض را رقم زدید. اگر سکوت کنیم و صدای دادخواهی زندانیان اعدامی نباشیم، اگر چشم‌هایمان را ببندیم و بگذریم، آنان نیز به

هزاران کشته‌ی این خاک خونین خواهند پیوست، خاکی که گروگان گرفته شده و خشمگین است، سرزمینی که با پشته‌ی کشته‌هایش رتبه‌‌ی اول اعدام را در جهان دارد. ما به‌عنوان بخشی از فعالان زن، در کنار دیگر کنش‌گرانِ الغای اعدام، تحت هر عنوان و با هر بهانه‌ای، ایستاده‌ایم و اراده‌ی راسخی را که در میان بخش‌های مختلف جامعه در حمایت از الغای اعدام شکل گرفته ارج می‌نهیم. 

اما بدانید: تاریخ ستمگری اگرچه همواره با خون جوشنده‌ی مردم گلگون شده، هیچ‌گاه پایدار نمانده است. روزی نه‌چندان دور، این مردم، آنانی که در خیابان جان خود را دست‌مایه‌ی اعتراضشان کردند، کشته شدند، ساچمه خوردند، چشم‌هایشان را از دست دادند ودر زندان‌ها اسطوره‌ی مقاومت و ایستادگی شدند، همین مردم، آمرآن و عاملین این جنایت‌ها و کشتارها را محاکمه و مجازات خواهند کرد، منتظر باشید.

مرداد ماه ١۴٠٣

جمعی از زنان فعال داخل کشور