اسناد فاش‌شده، طرح‌های ضدانقلاب ایران توسط یکی از واسطه‌های اطلاعاتی آمریکا را افشا می‌کنند.

منتشر شده در گریزون

نوشته کیت کلارنبرگ و مکس بلومنتال

ترجمه جنوب جهانی

این افشاگری‌ها نشان می‌دهد که کارل گرشمن، رهبر بازنشسته بنیاد ملی دموکراسی، به‌طور مخفیانه تلاش کرده تا کنترل نئومحافظه‌کاران جنگ‌طلب بر مخالفان ایران را تقویت کند، در حالی که بودجه‌های دولتی آمریکا را به سمت و سوی پروژه‌های دلخواه خود برای تغییر رژیم ایران هدایت کرده است.

اسناد و ایمیل‌های افشا شده توسط گریزون، تلاش ظاهراً مخفیانه‌ای از سوی عوامل تغییر رژیم وابسته به آمریکا را برای تحمیل یک رهبری افراطی بر بقایای جنبش اعتراضی ایران علیه حجاب اجباری، به منظور سرنگونی دولت ایران، نشان می‌دهد.
ابتکار توسط کارل گرشمن، مدیر باسابقه بنیاد ملی دموکراسی (NED)، یک سازمان غیرانتفاعی با بودجه دولت آمریکا که عملیات تغییر رژیم را در سراسر جهان پیش می‌برد، هدایت شد. بنیاد ملی دموکراسی که در ابتدا توسط سازمان سیا در دوران ریاست جمهوری ریگان بنیانگذاری شد، در انتخابات ها دخالت کرده و از کودتاچیان از نیکاراگوئه تا ونزوئلا و هنگ کنگ و فراتر از آن حمایت کرده است.
افشاگری‌ها نشان می‌دهد که گرشمن به طور خصوصی برای هدایت منابع وزارت خارجه ایالات متحده به تشکیل یک «ائتلاف آزادی ایران» متشکل از فعالان ایرانی طرفدار غرب و فعالان نئوکنسرواتیو آمریکایی که خواهان حمله نظامی آمریکا به ایران هستند، اقدامی توطئه‌گرانه کرده است.
در حالی که هدف «تلاش برای بسیج حمایت بین‌المللی» برای جنبش زن، زندگی، آزادی و «انجام هر کاری که برای کمک به مبارزه [آنها] » است، ائتلاف آزادی تلاش روشنی برای تحمیل یک رهبری تبعید شده بر مخالفان ایرانی با سابقه است که توسط جنگ‌طلب‌ترین عناصر واشنگتن هدایت و حمایت می‌شود.
تلاش‌های گریزون برای تماس با چندین عضو این ائتلاف به منظور دریافت اظهارات رسمی بی‌نتیجه ماند. بنابراین، ما نتوانستیم تأیید کنیم که آیا اعضای ذکرشده توسط گرشمن صریحاً متعهد به مشارکت شده‌اند یا اینکه وی آن‌ها را به عنوان چهره‌های بالقوه رهبری معرفی کرده است.
صرف‌نظر از میزان مشارکت اعضای ذکرشده، ترکیب ائتلاف آزادی ایران که توسط گرشمن پیشنهاد شده است، نشان می‌دهد که چگونه جنبش خودخوانده طرفدار دموکراسی در ایران به بازیچه لابی بمب‌گذاری در ایران تبدیل شده است. از جمله افرادی که گرشمن شخصاً برای رهبری این ابتکار عمل انتخاب کرده است، ویلیام کریستول، سرمایه‌دار نو محافظه‌کار است که دهه‌هاست کمپینی را برای تهاجم نظامی ایالات‌متحده به ایران لابی می‌کند. همچنین جوشوا موراوچیک، طرفدار پرشور حزب لیکود اسرائیل، انتخاب شده است که اصرار دارد «جنگ با ایران احتمالاً بهترین گزینه ما است».
اعضای ایرانی ائتلاف آزادی عمدتاً متشکل از هنرمندان و کارمندان اندیشکده‌های غربی مداخله‌گر مانند انستیتو تونی بلر هستند که توسط دولت ایالات‌متحده حمایت می‌شوند. در حالی که از این افراد در رسانه‌های غربی به عنوان رهبران «مبارزه آزادی» ایران نقل قول می‌شوند، مشارکت آن‌ها در کمپین‌های حمایت‌شده توسط دولت ایالات‌متحده مانند کمپین طراحی‌شده توسط گرشمن، آن‌ها را به‌عنوان چیزی بیش از مهره‌های ایرانی برای جنگ‌طلبان در واشنگتن نشان نمی‌دهد.
پس از مرگ یک زن جوان ایرانی به نام مهسا امینی که به دلیل نقض قوانین اسلامی مبنی بر اجباری بودن حجاب برای زنان، مدتی کوتاه در بازداشت پلیس تهران بود، در سپتامبر ۲۰۲۲ اعتراضاتی در شهرهای ایران آغاز شد. این جنبش با حمایت پرشور دولت‌های غربی، افراد مشهور و سازمان‌های غیردولتی فمینیستی مواجه شد که حتی پس از فروکش کردن آن در خیابان‌ها، همچنان از آن حمایت می‌کردند.
همانطور که پیشنهاد درز شده گرشمن نشان می‌دهد، این عناصر به سرعت با استفاده از تبعیدشدگان حمایت‌شده توسط دولت ایالات‌متحده به عنوان چهره و صدای بین‌المللی این جنبش، اعتراضات را به دست گرفتند و بدین ترتیب اطمینان حاصل کردند که تأثیر نهایی آن‌ها تشدید تحریم‌های ایالات‌متحده علیه مردم عادی ایران خواهد بود.
در تحقیقی که در آگوست امسال منتشر شد، گریزون فاش کرد که گرشمن پس از استعفا از سمت طولانی‌مدت خود به‌عنوان رئیس بنیاد ملی دموکراسی NED در سال ۲۰۲۱، درگیر یک مبارزه قدرت شدید با جانشینان جوان‌تر و مترقی‌تر خود شد. اسناد درز شده درباره ایران نشان می‌دهد که چگونه گرشمن حتی در دوران بازنشستگی تلاش کرده است تا با استفاده از دور زدن بوروکراسی و ارتباطات خود در شبکه‌های سیاست خارجی ایالات‌متحده، منابع دولتی را به سمت پروژه‌های مورد علاقه خود برای تغییر رژیم هدایت کند.»
بهدنبالسهمیازصندوق۵۵میلیوندلاری «نامشروع» وزارتخارجه

وقتی گرشمن قصد داشت آخرین طرح خود برای تغییر رژیم ایران را آغاز کند، با یکی از متحدان دیرینه خود که یک «تقدیرنامه بازنشستگی» سه دقیقه‌ای به افتخار دوران تصدی او در بنیاد ملی دموکراسی ضبط کرده بود، تماس گرفت. این فرد ماریو دیاز-بالارت، نماینده جمهوری‌خواه و از چهره‌های با نفوذ لابی کوبایی-آمریکایی در جنوب فلوریدا بود. دیاز-بالارت به عنوان رئیس کمیته فرعی وزارت خارجه در کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان، نفوذ قابل توجهی بر بودجه عملیات خارجی آمریکا داشت.
در ۲۷ اوت ۲۰۲۳، گرشمن ایمیلی به دیاز-بالارت و دستیار قانونگذاری او، آستین مورلی، ارسال کرد و اعلام کرد که یکی از «طرح‌های بازنشستگی» او «همکاری با خانه آزادی NED برای ایجاد ائتلافی از گروه‌های کاری» است. او این ائتلاف را «ائتلاف آزادی ایران» (IFC) نامید و مدعی شد که این ائتلاف قبلاً «تأسیس شده است». با این حال، هیچ اثری از وجود آن در اینترنت یافت نمی‌شود.
گرشمن به دیاز-بالارت توضیح داد که «دوستان ایرانی» او از دستورالعمل‌های صندوق دموکراسی ایران وزارت خارجه در سال ۲۰۲۳، که ۵۵ میلیون دلار برای پیشنهادهایی به منظور «تقویت مشارکت جامعه مدنی در فرآیندهای انتخاباتی» اختصاص داده بود، «شگفت‌زده شده‌اند».
به گفته گرشمن، از آنجا که جنبش «زن، زندگی، آزادی» که اعتراضات ملی را هدایت می‌کرد «مشروعیت رژیمی را که این ‹فرآیندهای انتخاباتی› را مدیریت خواهد کرد به رسمیت نمی‌شناسد»، بخشی از این پول باید به سوی طرحی سرسخت‌تر (منظور طرح‌های براندازی نظرهای رفرمیستی و اصلاح طلبانه مانند انتخابات – مترجم) هدایت شود.
قرار بود این ائتلاف «از حدود دوازده گروه کاری همبستگی تشکیل شود که نماینده زنان، گروه‌های جامعه مدنی و حقوق بشر، نمایندگان پارلمان، اتحادیه‌های کارگری و پزشکانی باشند که به معترضان مجروح و آسیب‌دیده کمک می‌کنند.» به طرز عجیبی، با وجود اینکه اعتراضات در ایران فروکش کرده بود، گرشمن ائتلاف آزادی ایران خود را برای «حمایت از قیام گسترده» در ایران معرفی کرد، گویی که این قیام همچنان ادامه دارد.
او به دیاز-بالارت پیشنهاد کرد که از نفوذ خود در کنگره استفاده کند تا «شاید ۱۰٪» از بودجه سالانه ۵۵ میلیون دلاری صندوق بحث‌برانگیز دموکراسی ایران وزارت خارجه را به بنیاد ملی دموکراسی (NED) خودش هدایت کند.
گرشمن نوشت: «وجوه می‌تواند توسط بنیاد ملی دموکراسی مدیریت شود که در حال حاضر یک برنامه کوچک کمک هزینه تحصیلی ایران دارد و در تماس بسیار نزدیک با گروه‌هایی در آمریکا و جاهای دیگر است که به طور بسیار محرمانه سعی در حمایت از جنبش مقاومت دارند. این امر به بنیاد ملی دموکراسی اجازه می‌دهد تا آنچه را که قبلاً انجام می‌داده، گسترش دهد. اتخاذ چنین ابتکاری در این مقطع زمانی، یک اقدام مهم همبستگی خواهد بود.».

مداخله‌جویانموردحمایتآمریکابهعنوانرهبران «آزادی» ایرانمعرفیمی‌شوند.

جنبش «زن، زندگی، آزادی» که در ابتدا توسط شهروندان ایرانی هدایت و سازماندهی می‌شد، به سرعت به موضوع مورد توجه تبعیدیان ضد جمهوری اسلامی معروف و بلندپایه تبدیل شد. از جمله این افراد می‌توان به رضا پهلوی، پسر ارشد شاه ایران و مدعی تاج و تخت اکنون غیرموجود کشور، و مسیح علی‌نژاد، چهره‌ای برجسته در تلاش‌های تبلیغاتی تحت حمایت غرب علیه تهران اشاره کرد که صدها هزار دلار از دولت آمریکا برای تحریک ضد ایرانی خود – از جمله درخواست برای حملات اسرائیل به کشور زادگاهش – دریافت کرده است. او در مصاحبه‌ای با نیویورکر در سپتامبر ۲۰۲۲ ادعا کرد که «رهبری این جنبش را بر عهده دارد». علی‌نژاد همچنین خواستار ترور رهبران ایران توسط اسرائیل شده است.
مصادره جنبش «زن، زندگی، آزادی» توسط مداخله‌جویان غربی چنان آشکار بود که فعالان داخل ایران شکایت کردند دسترنج تلاش‌های آنها توسط نیروهای خارجی «ربوده شده است». اعتراضات در تهران پس از چند هفته فروکش کرد و در داخل ایران به فراموشی سپرده شد.
با این حال، پهلوی و علی‌نژاد به تبلیغ این جنبش ادامه دادند و دعوتنامه‌ای برای شرکت در کنفرانس امنیتی مونیخ در فوریه ۲۰۲۳ دریافت کردند، جایی که آنها به عنوان رهبران احتمالی ایران «دموکراتیک» آینده معرفی شدند. سه ماه بعد، سازمان غیردولتی خانه آزادی که توسط دولت آمریکا تأمین مالی می‌شود، جایزه سالانه آزادی خود را به جنبش منحل شده زن، زندگی، آزادی اهدا کرد.
گرشمن با معرفی ائتلاف آزادی ایران خود، قصد داشت کنترل هرگونه اعتراضات آینده را در دست افراطی‌ترین عناصر در واشنگتن متمرکز کند، افرادی که طرفدار تحریم‌های شدید، ترور رهبران ایرانی و حملات هوایی آمریکا هستند، در حالی که ادعای نگرانی برای حقوق بشر ایرانیان عادی را دارند.

گرشمن درخواست بودجه آمریکایی برای جنبش اعتراضی فروکش شده (شکست خورده) می‌کند.

به ایمیل گرشمن به دیاز-بالارت، سندی پیوست شده بود که در آن چشم‌انداز او برای ائتلاف آزادی ایران شرح داده شده بود. در این پرونده، جنبش خاموش شده به عنوان نوعی «چالش معنادار مداوم برای حکومت الهی ایران و روحانیون آن» توصیف شده و خواستار «رویکردی جدید برای برخورد با ایران» شده است. این امر با توجه به پایان قریب‌الوقوع توافق هسته‌ای ایران و آنچه او «حمایت نظامی رو به رشد روسیه» توسط جمهوری اسلامی می‌دانست، به ویژه فوری تلقی می‌شد:
«همگرایی این عوامل، ضرورت فوری … تمرکز بر ایجاد حمایت بین‌المللی برای جنبش اعتراضی ایران و پاسخگو کردن رژیم برای نقض حقوق بشر و سایر تخلفات از قوانین بین‌المللی، و همچنین خنثی کردن توانایی رژیم در حفظ اقدامات سرکوبگرانه و تأمین مالی فعالیت‌های مخرب خود در داخل کشور و منطقه را ایجاد می‌کند.»
بنابراین، ائتلاف آزادی ایران (IFC) به دنبال «شکل دادن به گفتمان سیاسی بین‌المللی» درباره ایران و «کمک به حمایت از گفتگوهای ملی درباره قدرت و دموکراسی» خواهد بود. این کار ممکن است شامل «هماهنگ کردن تحریم‌ها یا کمپین‌های عدم سرمایه‌گذاری برای اعمال فشار اقتصادی» بر تهران و «محروم کردن آنها از منابع لازم برای ادامه فعالیت‌های سرکوبگرانه‌شان» باشد. در نتیجه، این ائتلاف «توجه بیشتری به تلاش‌های ایرانیان جلب کرده و آنها را برای پیشبرد تغییر توانمند خواهد ساخت.»
گرشمن نوشت که خانه آزادی متعهد به «پرورش شکل‌گیری» ائتلاف آزادی ایران، «ائتلافی از گروه‌ها و افراد همفکر و تأثیرگذار که روی ایران کار می‌کنند،» است. این ائتلاف تلاش خواهد کرد تا «افکار عمومی در آمریکا و خارج از کشور» را درباره «مبارزه آزادی‌خواهانه ایران» آگاه سازد، در حالی که «فشار عمومی و دیپلماتیک … بر منزوی کردن رژیم و متوقف کردن جریان منابع مالی به سمت رژیم» متمرکز خواهد بود.

گالری از عاملان تغییر رژیم

پیشنهاد گرشمن همچنین فهرستی از «افراد درگیر یا قرار به درگیر شدن» در ائتلاف آزادی ایران را ارائه کرد. کسانی که به عنوان رهبران ائتلاف رهبر دیرینه بنیاد ملی دموکراسی گرد هم آمده‌اند، نمایانگر مجموعه‌ای واقعی از نومحافظه‌کاران جنگ‌طلب، اندیشمندان طرفدار جنگ، و فعالان تغییر رژیم ایران با پشتیبانی غرب هستند.
فهرست کامل اعضای پیشنهادی در پایان این مقاله آمده است.

مهنازافخمی – افخمی از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۷۸ وزیر امور زنان در دوران شاه بود، زمانی که نیروهای امنیتی ساواک شاه هزاران معترض را ناپدید، شکنجه و اعدام می‌کردند.

ویلیام «بیل» کریستول – کریستول شاید برجسته‌ترین عوام‌فریب نومحافظه‌کار در واشنگتن باشد و به سابقه گسترده لابی‌گری برای جنگ با ایران شهرت دارد. او در سال ۲۰۱۰ اعلام کرد که «مداخلات» فاجعه‌بار و خونین واشنگتن در کشورهای مسلمان، که او همواره یکی از مشوقان اصلی آن بود، باید «آزادسازی» تلقی شود و نه تهاجم.

جاشواموراوچیک – یکی از مدافعان سرسخت جنگ آمریکا علیه ایران، موراوچیک در سرمقاله‌ای در لس‌آنجلس تایمز در سال ۲۰۰۶ اعلام کرد «ما باید ایران را بمباران کنیم». او مجدداً در سال ۲۰۱۵ در سرمقاله‌ای در واشنگتن پست اعلام کرد، «جنگ با ایران احتمالاً تنها پاسخ ماست.» موراوچیک، تحسین‌کننده نومحافظه‌کار حزب راست‌گرای لیکود اسرائیل، با ظرافت همیشگی‌اش اصرار داشته که «اسرائیل با انجام ترورها در ایران، مدام در حال نجات جهان است».

لئوپولدولوپز – رهبر عملی اپوزیسیون کودتاچی ونزوئلا که مورد حمایت دولت‌های آمریکا و اتحادیه اروپاست، لوپز در کودتای نظامی ناموفق برای برکناری رئیس‌جمهور منتخب هوگو چاوز در سال ۲۰۰۲ شرکت داشت، سپس به طرح دولت ترامپ برای برکناری رئیس‌جمهور نیکلاس مادورو کمک کرد که خوان گوایدو را به عنوان رئیس‌جمهور جعلی منصوب کرد تا دارایی‌های خارجی ونزوئلا را به سرقت ببرد و کودتای نظامی ناموفق دیگری را آغاز کرد. لوپز فرزند اشراف‌زاده یک قانونگذار راست‌گرای اسپانیایی، لئوپولدو لوپز پدر، است و در حال حاضر در اسپانیا زندگی می‌کند.

کسریاعرابیوسعیدگلکار – اعرابی و گلکار هر دو در موسسه تونی بلر، اندیشکده و عملیات نفوذ نخست وزیر سابق طرفدار جنگ بریتانیا کار می‌کنند. این موسسه به دریافت ۹ میلیون پوند برای مشاوره به دولت عربستان سعودی معروف است. در نوامبر ۲۰۲۲، موسسه بلر گزارشی فوق‌العاده درباره جنبش زن، زندگی، آزادی منتشر کرد و با هیجان از اینکه چگونه «برداشتن حجاب به نمادی از تغییر رژیم» در ایران تبدیل شده، استقبال کرد. این گزارش ادعاهای افراطی متعددی مطرح کرد، از جمله اینکه اکثریت قاطع جمعیت جمهوری اسلامی سکولار، اگر نه بی‌خدا هستند، و از ته دل از سرنگونی دولت‌شان حمایت می‌کنند.
این گزارش در ادامه به خود بالید که موسسه بلر «از طریق شبکه‌ای از ارتباطات در خیابان‌ها، اطلاعات میدانی در ایران توسعه داده است» که از آن برای «پیش‌بینی روندهای اعتراضی در ایران طی پنج سال گذشته، از جمله خیزش سراسری فعلی» استفاده کرده است. اگرچه ادعای موسسه اثبات نشده است، اما سؤالاتی را درباره اینکه آیا موسسه نخست وزیر سابق بریتانیا نقشی پنهانی در تحریک اعتراضات جنبش زن، زندگی، آزادی داشته است، مطرح می‌کند.

رویاحکاکیان – نویسنده ایرانی-یهودی و محبوب لابی اسرائیل، حکاکیان اعتراضات علیه حمله نسل‌کشانه اسرائیل به غزه را به عنوان مدرکی دال بر اینکه «ایران به دانشگاه‌های آمریکا رسیده است» تحقیر کرده و با حرارت از اسرائیل به عنوان یک دموکراسی قوی که برای صلح تلاش می‌کند، دفاع کرده است.

مازیاربهاری – روزنامه‌نگار ایرانی-کانادایی، بهاری موضوع فیلم «رزواتر» جان استوارت در سال ۲۰۱۴ درباره بازداشت او در زندان اوین ایران بود. امروز، بهاری در کنار مقامات سابق وزارت خارجه و آژانس توسعه بین‌المللی آمریکا، و رهبران سازمان‌های غیردولتی مداخله‌گر غربی، به عنوان مدیر هیئت مدیره «روزنامه‌نگاری برای تغییر» خدمت می‌کند. همانطور که رسانه مستقل Noir گزارش داد، «روزنامه‌نگاری برای تغییر» حداقل ۹۵٪ بودجه خود را از وزارت خارجه آمریکا دریافت می‌کند، که همچنین ایران وایر، یک رسانه همکار ضد تهران که مقالات بهاری را منتشر می‌کند، را تأمین مالی می‌کند.

مریممعمارصادقی – یک «فعال دموکراسی ایران» خودخوانده که هم پرچم اوکراین و هم پرچم اسرائیل را در بیوگرافی توییتر/ایکس خود نمایش می‌دهد، معمارصادقی مدیریت «انجمن کوروش» را بر عهده دارد که نزدیک به لابی اسرائیل است و به ترویج تغییر رژیم در ایران اختصاص دارد.
علیرغم حمایت پرشور خودش از سرنگونی دولت ایران، معمارصادقی اذعان کرد که کمپین رضا پهلوی برای برچیدن جمهوری اسلامی شکست خورد زیرا «همراهان بارز او» ملی‌گرایان افراطی راست افراطی دیوانه‌ای بودند که ایرانیان عادی را از خود دور کردند. «[آنها] بیشتر وقت خود را صرف ترویج بی‌اعتمادی و حمله به سایر رهبران اپوزیسیون در رسانه‌های اجتماعی می‌کردند،» همچنین «علناً خواستار خشونت تلافی‌جویانه، اعدام‌های فوری، پاکسازی چپ‌گرایان، بدنام کردن مدافعان حقوق بشر و خصومت با رسانه‌های آزاد بودند.»
با انتقاد خود از پهلوی، معمارصادقی می‌توانست به توصیف ائتلاف آزادی ایران که تحت کنترل نئومحافظه‌کاران است نیز بپردازد، ائتلافی که به نظر می‌رسد او نام و اعتبار خود را به آن داده است.

مسئولیت هر مطلبی با نویسندگان آن است و مجله جنوب جهانی هیچ مسئولیتی در قبال آن ندارد.